Biblioteczny Blog Kulturalny

Ile razy wasze postanowienia noworoczne kończyły się w połowie stycznia, a wszelkie próby zmiany nawyków okazywały się zbyt trudne? Być może systematyczne zmiany nie są dla Was i bardziej odnajdziecie się w twórczym chaosie. Albo problem leży w pierwszym dniu stycznia i zmiany trzeba zaprowadzać od połowy miesiąca. Mamy dla Was propozycję idealnego postanowienia noworocznego! Niezobowiązująca forma i widoczne od razu postępy sprawią, że wytrwanie do końca roku nie będzie rzeczą trudną, a wręcz przyjemną. No i nie mamy pierwszego stycznia, więc to dobry dzień na podjęcie nowego wyzwania! Nasze postanowienie polega na przeczytaniu dwunastu książek z dwunastu kategorii. Co miesiąc wybieracie jeden dowolny kafelek, w ramach którego czytacie dowolnie wybraną książkę. Wyzwanie możecie uzupełniać kolorami, rzędami, albo według własnego kaprysu, tutaj nie ma złych decyzji. Dodatkowo w pliku, który znajdziecie u dołu strony, umieściliśmy check listę, na którą możecie wpisywać książki, które prz

Po co nam zakładki? Historia książek jest długa i skomplikowana. Nieco podobnie jest w przypadku przedmiotu, który często owym książkom towarzyszy – zakładki. Z całą pewnością były one używane już w starożytności, a może nawet w antyku [1] – zainteresowanym tym tematem polecam zapoznać się z artykułem Anety Kowalskiej, która w przystępny sposób przedstawia dzieje tego niepozornego przedmiotu: http://www.ebib.pl/images/stories/numery/121/121_kowalska.pdf . Celem używania zakładek jest rzecz jasna zaznaczenie w książce bądź czasopiśmie wybranej strony – tej, na której skończyliśmy czytać bądź takiej, do której z jakiegoś powodu chcemy jeszcze wrócić. Często zdarza się, że nie mając pod ręką prawdziwej zakładki, używany tego, co akurat wpadnie nam w ręce np. paragonu, chusteczki, kawałka papieru wyrwanego z zeszytu czy nawet smartfonu (ta ostatnia opcja to bardzo tymczasowe rozwiązanie, jeśli nie chcemy go przypadkiem zniszczyć podczas podnoszenia książki). Zakładki są bowiem zwykle

 29 września – środa jak każda inna? Mówi się, że dla optymistów szklanka jest zawsze do połowy pełna, dla pesymistów zaś – pusta. Można by to jednak trochę przeformułować i stwierdzić, że dla optymistów środa to już połowa tygodnia (a zatem coraz bliżej do weekendu!), a dla pesymistów to dopiero połowa tygodnia (który oczywiście ciągnie się w nieskończoność). Ta środa nie jest jednak zwyczajna (a przynajmniej może taka nie być). 29 września obchodzimy bowiem kilka intersujących nietypowych świąt, które mają z biblioteką i czytelnictwem wiele wspólnego. Po pierwsze, w tę środę przypada Ogólnopolski Dzień Głośnego Czytania. W dzisiejszych czasach zdecydowana większość ludzi czyta cicho – w ten sposób nie przeszkadzamy sobie nawzajem. Ciche czytanie zwykle jest też zdecydowanie szybsze. Nie znaczy to jednak bynajmniej, że głośne czytanie zupełnie odeszło do lamusa. Szczególne znaczenie ma ono z pewnością dla najmłodszych członków społeczeństwa, którzy chcą poznawać literaturą, ale nie po

       Remont planowaliśmy już od ponad dwóch lat. Myśl o zmianach z jednej strony ekscytowała, z drugiej - przerażała. Stare regały stały w Bibliotece tak długo, że nikt nie jest w stanie dokładnie powiedzieć w którym roku pojawiły się na Żabikowskiej. Wieloletnie półki dosłownie uginały się pod ciężarem książek (było to widać zwłaszcza w dziale z literaturą amerykańską). Oczywiście wszystko zaczyna się od planu - koleżanka Klaudia od kilku tygodni chodziła z rozrysowanym planem wypożyczalni i ustawieniem półek, planując jak najrozsądniej poukładać książki. Z pobłażliwym uśmiechem przyjmowałyśmy życzenia ''miłego urlopu'', które składali nam Czytelnicy. Jak się domyślacie, o żadnym urlopie nie mogło być mowy. I dla przypomnienia - tak wyglądała nasza wypożyczalnia dla dorosłych: Stolarze od tygodni zwozili do naszej Biblioteki regały, które spokojnie czekały na górze. Sami nie wierzyliśmy, że uda nam się to wszystko zrealizować w nieco ponad dwa tygodnie (nasz zespół p

Zaczynasz swój dzień. Załóżmy, że masz pecha i jest akurat poniedziałek, początek tygodnia, który nie będzie należał do łatwych. Ładując swoje ciało niezbędną dawką kofeiny przeglądasz leniwie Instagram. I po pięciu minutach masz dość idealnych ludzi, jeżdżących na idealne wakacje, jedzących idealne posiłki i mieszkających w idealnych domach (nie masz pojęcia kiedy udało im się posprzątać?!). Czujesz złość, ponieważ Twoje życie dalekie jest od perfekcji. Aż w końcu trafiasz na NIĄ. Nietypową Matkę Polkę. Kobietę, która nie ukrywa, że jej dzieci czasem doprowadzają ją do szewskiej pasji i która nie myje okien przed każdymi Świętami. Mistrzynię ciętej riposty (której często odbiorcą jest mąż Siara). Osobę, którą spotyka czasem taki pech, że czytając o nim masz wrażenie, że Twoje życie już stało się odrobinę bardziej perfekcyjne. W dodatku Nietypowa podchodzi do swojego życia z takim dystansem, że po przeczytaniu kilku anegdot policzki bolą Cię od śmiechu. Na czym polega fenomen jej książ

Dziś chcemy Was zachęcić do sięgnięcia po książkę Marii Mamczur pt. „Żony gejów. O tym, czego nikomu się nie zdradza”. Jest to reportaż przedstawiający historie kobiet uwikłanych w małżeństwo z homoseksualistami. Przez lata nie znały prawdy o własnych mężach, ojcach swoich dzieci. Ukazane są wszystkie emocje jakie targają kobietami: żal, gniew, wstyd, złość, niepewność i wszechogarniający brak poczucia własnej wartości. Niejednokrotnie świadkami tych skomplikowanych relacji są dzieci i to właśnie jeden z wielu powodów, dlaczego żony gejów nie decydują się na rozwód.  W Polskim społeczeństwie cały czas istnieje „jedyny słuszny” model rodziny i dlatego aby uniknąć społecznego ostracyzmu bohaterki i bohaterzy decydują się na utrzymanie fikcyjnego związku. Autorka sprawiedliwie oddaje głos nie tylko kobietom, ale również drugiej stronie. Są to bardzo smutne relacje mężczyzn, którzy borykają się z własną naturą, z brakiem samoakceptacji, ze skrywaną tożsamością i czasami z podwójnym życiem.

Za nami 76. rocznica wyzwolenia obozu w Auschwitz, w tym roku zamiast wspólnych obchodów za murami obozu, pamięć o Straconych uczczono wirtualnie. To okazja do chwili zadumy, ale także moment na powtórkę z lekcji historii, a skoro o historii mowa to trzeba powiedzieć o najnowszej książce Marcina Kąckiego „Oświęcim. Czarna zima”, w której obóz i miasto pokazane są od nieznanej nam dotąd strony. Dziennikarz pokusił się o napisanie kolejnego wartkiego reportażu, w którym odpowiada na jedno nurtujące pytanie: jak żyje się w mieście, które jest znane na całym świecie a kojarzone jest jedynie z obozem koncentracyjnym i niczym innym? A przecież Oświęcim to także Live Festiwal, dobre restauracje, hotele, rynek, parki - miasto jak każde inne, tylko z bardzo trudną wizytówką. Kącki kreśli współczesny obraz miejsca, którego historia dzieli się na dwa proste odcinki: wszystko przed i wszystko po obozie. Ponad ośmiuset letnią, niezwykle barwną i wielokulturową, historię miasta przekreśliło pięć lat